به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی اداره‌کل زندان‌های استان کرمان، آفتاب کم‌رمق نیمروزی آذرماه، بر خانه‌ای کوچک و ساده می‌تابید. خانه‌ای که زخم‌های زمان و فقر بر دیوارهایش نقش بسته بود. دکتر ذوالفعلی‌نژاد مدیرکل زندان‌های استان کرمان به همراه سلیمانی مدیرعامل انجمن حمایت زندانیان کرمان، قدم به این خانه گذاشتند.

زنی که با چهره‌ای آرام اما خسته در گوشه‌ای رو به میهمانان ایستاده بود. اتاقی با دیوارهای سیمانی و خالی از امکانات، فرش‌هایی فرسوده که روی زمین پهن شده بود و یک بخاری نفتی کوچک که تمام تلاشش را می‌کرد تا گرمایی اندک به فضای سردِ خانه ببخشد. در گوشه‌ای لباس‌ها روی دیوار آویزان شده بودند و وسایل زندگی روی هم انباشته بود. زندگی در این خانه در عین سادگی، روایتگر سختی‌ها و فشارهایی است که این خانواده‌ زندانی متحمل می‌شوند.

مدیرکل و همراهانش، با چهره‌هایی که سنگینی این صحنه‌ها را احساس می‌کردند، به حرف‌های زن گوش سپردند. در این بازدید، تلاش شد تا بخشی از نیازهای این خانواده‌ها برطرف شود. به همین منظور، مقرر شد حمامی برای این خانواده ساخته و سقف آب خورده این خانه نیز تعمیر گردد.

به سراغ خانه دوم رفتند. در حیاط خانه، مادر خانواده با مدیرکل زندان‌ها صحبت می‌کند و از مشکلات زندگی‌اش می‌گوید. دیوارهای حیاط خانه از آجرهای ساده ساخته شده، در عین سادگی‌اش، قصه‌های بسیاری در خود نهفته دارد که نشان از نبود سرپرست خانواده دارد. مدیرکل زندان‌های استان کرمان پیگیر شاکی سرپرست خانواده شد. مدیرعامل انجمن حمایت زندانیان کرمان، با شاکی سرپرست خانواده تماس گرفت و مدیرکل چند کلامی با او صحبت کرد تا راهی باز شود که مددکاران بتوانند رضایت او را جلب کنند.

به خانه سوم رسیدند. مادربزرگی را می‌بینیم که با چهره‌ای استوار اما خسته، در میانه مشکلات زندگی‌اش ایستاده است. او ستون اصلی این خانه است. کسی که علی‌رغم تمام دشواری‌ها، با عشق و از خودگذشتگی از دو نوه‌ی معصوم رها شده‌ی خود مراقبت می‌کند. دست‌های او نماد سال‌ها تلاش و تحمل رنج است. دست‌هایی که همواره برای حفاظت از خانواده‌اش بی‌وقفه کار کرده‌اند.

در کنار بسته‌های معیشتی، یک بخاری و اجاق گاز که توسط انجمن حمایت زندانیان کرمان تهیه شده بود، به این خانواده اهدا شد. هدیه‌ای که برای آنان تنها وسیله گرمایشی نیست، بلکه نمادی از توجه و حمایت انسانی است. هدیه کوچکی که شاید بخشی از بار سنگین زندگی‌شان را سبک‌تر کند.

این بازدیدها نمونه‌ای از اهمیت رسیدگی به وضعیت خانواده‌های زندانیان است. خانواده‌هایی که گاهی به‌دلیل غیبت سرپرست، در شرایط دشواری به سر می‌برند. حمایت‌های این‌چنینی، نه تنها باری از دوش آن‌ها برمی‌دارد، بلکه پیام روشنی از همدلی و همراهی جامعه را به آن‌ها منتقل می‌کند. این داستان، روایتی از همدلی و انسانیت بود؛ داستانی که نشان داد حتی در میان دشواری‌ها، جرقه‌ای از امید می‌تواند زندگی را روشن کند.
انتهای خبر/