به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اداره کل زندان‌های استان خراسان جنوبی، کوچه پس کوچه روستای دستگرد را پیمودیم خانه ای با درب کوچک سفید رنگ، گویا اینجا مقصد مسئولان است، زنگ خانه که به صدا در می آید خانمی همراه دختر بچه ای به مسئولان خوشامد می گویند، دختر بچه که ظاهرا چشم انتظار پدرش است با صدایی آرام سراغ پدر را می گیرد.

خانه 40 متری شان وضعیت مناسبی ندارد ، زیرزمین، دالان باریک و تاریک و ... این جا سرپناه خانواده زندانی است که سرپرست خانه به 17 سال تحمل حبس محکوم است.

در آشپزخانه از یخچال خبری نیست، با حداقل لوازم روز و شب را سپری می کنند، دخترک کیف مدرسه ندارد، بیماری خواهرش امان مادر را بریده، اجاره معوقه منزل و... روز خوش را از این خانواده گرفته... از این همه درد و رنج قلم هم سخت می نویسد.

زن جوان می گوید: دیگر لوازمی برای فروش ندارم که اجاره بهاء را پرداخت کنم، پدرم و بردارم اجاره منزل را پرداخت کنند.

زن جوان از مشقت زندگی می گوید و درآمد 900 هزار تومانی که به لطف کمیته امدادامام خمینی (ره) دریافت می کند ، وی با بغض می گوید البته می دانم شوهرم خطا در خطا کرده و برای کارهای اشتباه خود تاوان می دهد اما بچه هایم که گناه نکرده اند دختر 6 ماهه ام بیمار است و به علت نداشتن هزینه درمان، هر دو نفرمان زجر می کشیم.

وی از مسئولان می خواهد اگر امکان دارد شوهرش را به بند کارگری منتقل کنند تا حداقل سایه اش بالای سرش فرزندانش باشد.

این که از نداشتن حداقل امکانات گلایه نمی کند برایم عجیب است او ظاهرا همه سختی ها و نبود امکانات را به جان خریده است و تمام درخواستش در کمک به فرزندانش و حضور شوهرش خلاصه می شود.

" همه کیف مدرسه دارند من ندارم ، آرزو دارم یک کوله رنگی داشته باشم" این جمله دخترک 7 ساله تنم را به لرزه در می آورد و این بیت سعدی در ذهنم تداعی می شود " چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار"

مسئولین به دخترک 7 ساله بسته لوازم تحریر و به خانواده بسته معیشتی اهداء کردند.

در این دیدار، مسولین برای پیگیری قضایی پرونده پدر خانواده، پیگیری تعمیر یخچال یا تهیه آن، پرداخت اجاره معوقه، اشتغال همسر زندانی و تهیه کیف مدرسه از سوی انجمن حمایت زندانیان بیرجند قول مساعد دادند.

اتنهای خبر/